Met mijn ogen dicht is de wereld donker, en dat verandert niet als ik ze open. Van de kamer waar ik slaap, studeer en schrijf, en waarvan de ramen overdag uitzicht geven op het weiland, de landweg met eiken en de dijk langs de Vechtdijk, is nu niets te zien. Het duurt even voor ik het zacht regelmatig getrommel van regen op het platte dak opmerk. Het geluid en de duisternis lopen in elkaar over.
Ik pak mijn telefoon, hoewel ik onlangs had besloten had om dat niet meer te doen als in het midden van de nacht ontwaak. Het is de gewoonte die mijn hand stuurt, voer ik als rechtvaardiging aan, het gaat buiten me om. Het lichtende scherm breekt de geborgenheid van de nacht. De werkelijkheid achter het geruststellende trommelgeluid is een kille december regenbui.
Het scherm geeft 03.18 aan. Op de grens van waken en slapen open ik de weerapp. Geruststellende wolk- en maansikkel-icoontjes verdrijven het besef van de gure buitenwereld. Telefoon uit, omdraaien, warm dekbed, koele adem.
03.25. Wacht eens even. Wolk en maansikkel? Het regent toch? Een app die de toekomst van het weer niet nauwkeurig voorspelt, is tot daar aan toe. Maar hier betreft het slechts bevestigen van de huidige weersituatie. Dat lijkt toch niet teveel gevraagd? Telefoon weer aan, een andere weerapp. Gelukkig geeft die de bevestiging die ik, als digitale mens, zo nodig heb en zoek. Ja, het regent.
03.28. De regen brengt herinnering aan de regen in mijn kinderjaren. Regen die zich aankondigde met verspreide plonsjes van de eerste druppels op het water. Daarna het geruis, geroffel, getrommel op het platte dak van onze woonboot.
Later kwam daar het geluid van regen op het tentdoek bij. En dat van de regen op de schuinte van de zolderkamer tijdens een logeerpartij. En regen op een paraplu. Op het bladerdak van de boom waaronder ik schuilde. Op de capuchon van mijn regenjas. Op het dak van mijn oude woonwagen. Op het autodak. Op het dak van de groene volkswagen camper. Op het glas van de groentekas. Op het dak van ons boshuis.
03.30. Het monotone geroffel wordt plotseling onderbroken door een korte verheviging, intens en veel luider. De ratio van overdag zou naar een windvlaag wijzen. Die de doornatte eik, die over het platte dak groeit, uitschudt en een lading water naar beneden doet kletteren. In mijn halfslaap zie echter een grijnzende bosgeest, die in zijn enthousiasme over een zojuist verkregen paraplu een vreugdesprong maakt.
05.12. Ik laat me meevoeren door de slaap, en met de wind en de regen. Over het weiland, de dijk en rivier, een volgende dorp, een stad. Vanaf Hessen tot de Noord-Duitse Waddenkust ligt een enorme blauwe deken.
Weawöw
06.48. Nog groter wordt de wereld. Wind en regen hebben geen weet van landsgrenzen. Klinken regendruppels op een plat dak in Groenland eender?
Windy, de mooiste weer app van alle.
06.51. Lange lijnen van verbondenheid.
Apple weather kijkt de kat uit de boom en wacht geduldig wat de anderen voor moois ontwikkelen.
07.04. Ik word wakker en het besef van de doorgaande lijnen en de enorme spiralen vervaagt. Wat er overbleef van de regen is een af en toe een laatste vallende druppel, uit de boom, op het dak.
HET BEELD: twee maal het Water trigram. In de Taoïstische gedachtewereld neemt water een bijzondere plaats in. Niets is zo zacht en meegaand als water, schreef Lao Zi, toch overwint het alles wat sterk en solide is. Het zoekt altijd de laagste plaatsen op, plekken die door anderen veracht en gemeden worden. Tegelijk kan het water ook naar de hogere regionen van de atmosfeer stijgen, in de vorm van damp en wolken. Om zich daar mee te laten voeren naar waar de wind het brengt.
Zonder vooropgezet plan verenigt water zich met zichzelf. Druppels, een plasje, een rivier, een meer, de diepste zee. Twee maal het water trigram: het beeld van het onpeilbare, van het duister, van het donker.
Wordt vervolgd …